1. Hindistanlı Hak dostlarından bir kişi sürekli manevi alemde Peygamber Efendimizle birliktedir. Bu kişi Medine'ye Peygamberimiz'in kabrini ziyarete gelmiştir ve sürekli hıçkıra hıçkıra ağlamaktadır.
Kabristan bekçisi bu durumu merak eder ve dayanamaz, o zata niçin ağladığını sorar. O zat hıçkırıklarla "Şimdiye kadar Peygamberimiz'le birlikteydim, onu görürdüm. Ancak şimdi ise O'nu göremiyorum." der.
O gece Peygamber Efendimiz, kabristan bekçisinin rüyasına gelir ve der ki:
"Ben, şimdi Medine'mde değilim ÇANAKKALE'DEYİM, Mehmetçiklerimi zor durumda bırakmaya gönlüm razı gelmedi!" der.
Evet Türk askerleri Çanakkale'de savaşırken Efendimiz de maneviyatıyla hep onların yanındaydı. Atalarımız bize huzurlu bir vatan, huzurlu bir gelecek bırakabilmek için birçok zorluklara katlanmışlardır.
2. Çanakkale savaşı sırasında askerlerin çoğu şehit olup cephedekilerin sayısı azalınca, asker ihtiyacını karşılamak için hastanede görevli doktorlar savaşa gitmişler ve birçoğu şehit olmuşlar.
Rabbim, bu ne derin vatan sevgisi! "Doktor olmadan yaşanır, ancak güzel vatanımız, Türkiye'miz olmadan yaşanmaz!" diye kahraman doktorlar canlarını seve seve vermişler ve şehadet serbetine ulaşmışlardır.
Bir andan da bir komutan "Yetis ya Muhammed kitabin gidiyor," diye haykiriyordu...
YanıtlaSil