Savaş deyince aklınıza ne gelir? Düşmanlık ve nefret mi? Savaştığı, kendisine zarar veren kişiye insan nasıl karşılık vermesini beklersiniz? Siz bu soruları düşüne durun, o sırada da bu yaşanmış hikayeyi okuyun, ondan sonra cevap verin olmaz mı?
Çanakkale Savaşlar’ında savaşıp, bir kolu ile bir ayağını kaybeden Fransız Generali Bridges, Fransa'ya döndükten sonra anlattığı bir savaş hatırasında şöyle diyor:
“Fransızlar, Anadolu insanı gibi mert bir milletle savaştıkları için daima iftihar edebilirsiniz. Hiç unutmam. Savaş sahasında döğüş bitmişti. Yaralı ve ölülerin arasında dolaşıyorduk. Az evvel, Türk ve Fransız askerleri karşı karşıya savaşmış ve iki tarafta da ağır yaralı ve ölenlerin sayısı çoktu. Bu sırada gördüğüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutamayacağım.
Yerde bir Fransız askeri yatıyor, bir Türk askeri de kendi gömleğini yırtmış onun yaralarını sarıyor, kanlarını temizliyordu. Tercüman vasıtası ile aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Ülkenize gelip size karşı savaş açan bir askere yardım ediyorsun?
Mecalsiz haldeki Türk askeri şu karşılığı verdi:
“Bu Fransız yaralanınca cebinden yaşlı bir kadın resmi çıkardı. Bir şeyler söyledi, anlamadım ama herhalde annesi olacaktı. Benim ise kimsem yok. İstedim ki, o kurtulsun, anasının yanına dönsün!”
Bu asil ve alicenap duygu karşısında hüngür hüngür ağlamaya başladım. Bu sırada, emir subayım Türk askerinin yakasını açtı. O anda gördüğüm manzaradan yanaklarımdan sızan yaşlarımı dondurduğunu hissettim. Çünkü, Türk askerinin göğsünde bizim askerinkinden çok ağır bir süngü yarası vardı ve kendisindeki bu ağır yaraya bir tutam ot koyup kapatmaya çalışırken, kendisini yaralayan askerlerden birine de gömleğinden yırtıp sargı sarmaya çalışıyordu. Az sonra ikisi de öldüler…” (Fransız Generali BRIDGES)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder