Benim Güzel Peygamberim...

Peygamberimiz çok merhametli bir insandı. Tüm insanları, özellikle çocukları, çok severdi. Çocukları görünce hemen yanlarına gider, selâm verir, onlarla sohbet ederdi. Eline taze bir meyve geçince önce çocuklara ikram ederdi.


Peygamberimiz, çok cömert bir insandı. Özellikle fakir ve yoksulları görür gözetir, ihtiyaçlarını karşılardı. Kapısına birisi gelip bir şey isterse, kendi ihtiyacı olduğu halde yemez, ona verirdi. Giymez, onu giydirirdi.

Peygamberimiz çok mütevazı bir insandı. Kimseye üstten bakmaz, kendisini arkadaşlarından ayırt etmezdi. Onlardan birisi gibi yaşardı. Ortak iş yapılacağı zaman hemen kendisi de görev alırdı.

Yoldaydılar. Sahabiler bir koyun kesip pişirmek istediler. Sahabilerden birisi öne çıktı:

- Ya Rasulallah, koyunu kesmek benim işim olsun, dedi.

Bir başkası ileri atıldı:

- Ya Rasulallah, pişirmesi de benim işim olsun.

Başka bir sahabe:

- Onu yüzmesi de benim işim olsun, dedi.

Böylece kendi aralarında iş bölümü yaptılar. Peygamberimiz de:

- Odun toplamak da benim işim olsun, diyerek onlara yardım etmek istedi.

Sahabeler Peygamber Efendimiz'i o kadar çok seviyorlardı ki, O'nun odun toplayarak yorulmasını istemediler:

- Ya Rasulallah, biz sizin yapacağınız işi de yapabiliriz, dediler.

Bunun üzerine Peygamberimiz şöyle buyurdu:

- Ben size karşı ayrıcalıklı bir durumda bulunmaktan hoşlanmam. Çünkü Allah bundan hoşlanmaz.